Wat aan het minnewater bijzonder is zijn de met een hoofdletter "B" gemerkte witte zwanen. Sinds 1488 (beweert een legende), genieten de zwanen bijzondere begunstigheden en dit omdat de opstandige Bruggelingen om hun eisen in te willigen Aartshertog Maximiliaan van Oostenrijk gevangen hielden en zijn dienaar Pieter hadden gehalsrecht. Pieter had in zijn schild een zwaan. Voor straf moest de stad van Maximiliaan na zijn vrijlating, ten eeuwigen dage de zwanen aldaar onderhouden, wat nu nog steeds door het stadsbestuur gebeurt. Zijn dienaar Pieter is dan ook de echte zwanenridder! Zijn graf met zwanenschilden bevind zich in de OLV kerk.

Het minnewater is een inspiratiebron voor minnaars, menige koets vertrekt daar op een romantische tocht door Brugge. Over de brug bevindt zich het begijnhof uit 1425 dat vooral in de lente zeer mooi is door zijn bloemenpracht en het is ook één van de enige plaatsen waar momenteel nog begijntjes wonen en te zien zijn, in één van de huisjes is er een begijntjesmuseum ondergebracht.

De Legende

In de tijd toen de Romeinen aan de verovering van Gallië begonnen waren, had een oude zeeman de zee vaarwel gezegd en leefde roetzijn enige en enig mooie dochter Minna te Brugge, die toen nog een kleine nederzetting was, omringd door bossen en moerassen. Omdat hij wist dat hij niet zo erg lang meer te leven had, zocht hij voor zijn dochter een geschikte bruidegom. Zijn keuze viel op Horneck, een jonge man die af en toe op bezoek kwam.

Minna echter had haar oog reeds laten vallen op Stromberg, een jonge krijger van een naburige stam. Zij verzweeg dit voor haar vader, omdat ze wel wist dat hij die naburige stam niet hoog in het hart droeg. Om onenigheid te vermijden stelde ze dan ook steeds maar een definitieve beslissing uit.

Toen de Romeinen het land binnenvielen, trokken de krijgers van alle stammen ten strijde. Zo ook Stromberg die vóór zijn vertrek van Minna de belofte van haar liefde en trouw had verkregen.

Nog enige tijd kon Minnahaar vader ervan overtuigen dat een huweijk haar nog niet paste, maar er kwam aan zijn geduld een einden hij besliste dat bij de derde zonsopgang haar huwelijk met Horneck zou voltrokken worden.

Zij was radeloos, verscheurd tussen haar belofte aan Stromberg en de wil van haar vader. De avond vóór de derde zonsopgang vluchtte zij het bos in, om nooit meer terug te keren.

Een tijd later kwam Stromberg terug. Het Romeinse gevaar was geweken. Toen hij hoorde dat Minna verdwenen was, begon hij een moeizame speurtocht. Uiteindelijk vond hij haar, verscholen in het dichte struikgewas, aan de oever van een brede beek. Het mocht evenwel niet meer baten. Minna was van het lange zwerven totaal uitgeput en ze stierf in de armen van haar geliefde.

Eerst wou Stromberg zich het leven benemen, maar hij besloot de plaats waar Minna overleden was blijvend te vereren.

Na een hut te hebben gebouwd, legde hij een dam in de beek en in het midden van de droge bedding maakte hij een graf waarin hij Minna voor eeuwig te rusten legde. Daarna liet hij het water weer zijn vrije loop.

Op de oever waar hij Minna gevonden had, plaatste hij een zware rotsblok waarop hij, als aandenken aan Minna, « MINNAWATER » beitelde.

Het zou op dezelfde plaats zijn dat later de toren werd gebouwd die nu nog steeds het Minnewater domineert.